Where the wild things are

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik terug kwam uit het wilde Corcovado. Gabriéla, onze leisleidster, zei al dat het wild was. Maar het bleek boven verwachting en niet altijd positief! Zaterdagochtend stapten we op de boot naar Corcovado. Ik voelde me net een vluchteling. Met zijn allen samengeperst in een kleine open speedboot. De dag ervoor was mijn grote droom uitgekomen. Op een zelfde soort boot waren we walvissen gaan spotten in Punta Mala en we hadden succes: een bultrug met kalf zwommen pal naast de boot. Het was echt fantastisch. Daarna nog even in zee gezwommen, al kon ik helaas niet snorkelen, want het zicht was slecht. Terug gekomen in onze safari tentenlodge was het nagenieten... Anyway, nu zat ik dus op een bootje naar Corcovado. Daar begon de ellende al. Ik had een lange broek en dichte schoenen aan. Wist ik veel dat we bij aankomst door het water naar het strand moesten waden... Maargoed, schoenen bij iemand in de tas gedumpt en broekspijpen opgerold. Probleem opgelost, dacht ik. Toen de kapitein zei dat het op zee zou gaan regenen, namen we alvast voorzorgsmaatregelen. Zorgvuldig wikkelde ik mezelf in mijn Xenos poncho van 10 euro, die tot dan toe altijd mijn redding was bij de regenbuien in de middag en avond. Maar tegen een tropische storm is niks bestand, helaas... De lucht werd steeds dreigender en voor ik het wist ging het gedruppel over in een genadeloze stortbui die niet meer ophield. Met het keiharde onweer was het plaatje compleet. Uit voorzorg had ik mijn buidel met portemonnee en telefoon maar bij de andere bagage gedaan, dat allemaal in vuilniszakken gewikkeld was. Toen we eindelijk aankwamen maakte het zeewater dat tot boven mijn knieën kwam niks meer uit. Ik was al tot aan mijn onderbroek doorweekt. Alleen het deel van mijn shirt dat onder mijn reddingsvest zat was drooggebleven. Op blote voeten was het nog een half uur lopen in die eeuwige stortregen naar de lodges. Niet alleen over het strand, maar ook deels door het bos, waar ik de test doorstond door over keien en takken te lopen. Bij aankomst dacht ik dat het nu wel een keer klaar was, toen ik ontdekte dat mijn buidel met telefoon en portemonnee ontbraken bij de bagage. Volledig in paniek iedereen geïnformeerd en Gabriéla zei me met haar kalme stem dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat alles weer vanzelf bij me terugkeert. Ja vast... Maar ze had gelijk. Na een paar uur kreeg ik te horen dat mijn buidel gevonden was. Hij lag nog in de boot en deze was terug onderweg naar Sierpe... Ze zouden het de volgende ochtend komen brengen, gelukkig! Nadat ik weer een beetje ontspannen was, leerde ik Kolonisten van Katan spelen. In het donker weliswaar, want de elektriciteit was inmiddels uitgevallen. Ze zijn dat hier wel gewend, want er lagen keurig kaarsjes in onze hut. 's Nachts dus met kaarslicht naar de wc. Toen twee dagen later de elektriciteit het weer deed was ik er eigenlijk net gewend aan geraakt... Enfin, de volgende ochtend scheen de zon (de tropische storm had meer dan 7 uur geduurd en in delen van het land was veel verwoest en overstroomd) en ik had besloten een rustig dagje te hebben. Schijnbaar viel de excursie naar La Sirena erg tegen, dus ik had niks gemist. Wel hadden we aapjes op ons dak en aan de kabels voor het balkon! Aan het einde van de ochtend kreeg ik mijn vochtige en schimmelende buidel terug. Gelukkig deed alles het nog!
De volgende dag maakten we een vermoeiende, maar schitterende wandeling naar een afgelegen hutje waar vrijwilligers schildpadden helpen met de eieren. Onderweg zagen we vele dieren, waaronder neusbeertjes en kleurrijke ara's. Het was echt in de middle of nowhere en ik voelde me net Floortje Dessing. Bij het hutje verkochten ze zelfgemaakte schelpenkettinkjes. Ik ben verliefd op deze plek!
Deze dagen kreeg iedereen met buikpijn een speciale thee van de hartelijke gastvrouw en het hielp ook nog! Ook dronken we kokoswater op het strand en in de avond zag ik de mooiste sterrenhemel ooit! Wonderbaarlijk genoeg kreeg een aantal mensen nog een kampvuur op gang en het plaatje was compleet.

Het was wel weer even omschakelen toen we dinsdag terugkeerden naar de bewoonde wereld. Onderweg stopten we bij een archeologische verzameling van de beroemde stenen ballen. Het blijft indrukwekkend. Eenmaal in Manuel Antonio ging een deel van de groep raften en ik ging met een klein groepje en Gabriéla naar het nationaal park. Dit laatste was meer een soort natuurlijke dierentuin, maar we hebben wel veel gezien! Bovendien heerlijk gezwommen in de oceaan, waarna we tijdens de lunch vergezeld werden door een soort leguaan die de salade erg lekker vond. 's Middags nog even gezellig geshopt met Dorien en toen was het alweer tijd voor de laatste gezellige avond met zijn allen.
Mijn verjaardag begon goed vanmorgen, toen doodshoofdaapjes ons op het balkon kwamen begroeten. Ik ben samen jarig met reisgenootje Vera en de bus was versierd met wc papier en een slinger. Er is in 3 talen voor ons gezongen, superleuk!
Inmiddels zijn we onderweg naar San José, waarna we morgenochtend vroeg zullen terug vliegen naar Amsterdam. Net zijn we gestopt bij een krokodillenbrug, van waar we kans hadden op het zien van krokodillen. Er lagen er wel een stuk of 20!

Ik wil nog even niet denken aan het einde van de vakantie. Ik zal veel dingen gaan missen: alle fantastische informatie over planten en dieren van spinnenliefhebbende Gabriéla en hoe ze alle dieren (nou ja, veel) gewoon oppakt, al het leven dat je hier ziet, alle kleuren, gekko's in de kamer en hun vogelachtige geroep, bananen- en cassave chips, verse vruchtensap, de tropische dieren en de gezelligheid van de groep. Wat ik niet ga missen: rijst met bonen om 7 uur 's ochtends, toiletpapier in de prullenbak moeten gooien, kleding dat altijd vochtig blijft en nooit droogt, de hoge fooien die je hier moet betalen, het eeuwige zweten en natuurlijk de muggen en bijtende mieren.

Op naar huis, adios! :-)